Στις 27 Ιανουαρίου (και ξανά στις 12 Μαρτίου), είχα την τιμή και την χαρά να παρουσιάσω το νέο βιβλίο των εκδόσεων Συμπαντικές Διαδρομές, Πέρα από τη Γη των Θεών, που υπογράφει ο φίλος Αντώνης Πάσχος.
Η βραδιά πέρασε μέσα σ’ ένα υπέροχο, θερμό περιβάλλον με μεγάλη προσέγγιση από αναγνώστες και φίλους του καλού βιβλίου του φανταστικού.
Παρακάτω είναι οι σημειώσεις μου από την παρουσίαση που πραγματοποίησα…

Υπάρχουν πολλά πράγματα που μπορούμε να πούμε για το βιβλίο, καθώς είναι ένα έργο με ποικίλες πτυχές. Φυσικά, έχει όλα όσα αγαπάμε σε ένα καλό fantasy βιβλίο. Ακολουθεί τους βασικούς κώδικες του είδους του fantasy. Αυτό σημαίνει ότι μέσα σε ένα φανταστικό κόσμο, τη Θλίβια στη συγκεκριμένη περίπτωση, ακολουθούμε τον πρωταγωνιστή και ήρωα, τον Ερού, σε ένα ταξίδι ωρίμανσης, μέσα στο οποίο θα θιχτούνε θέματα πανανθρώπινης σημασίας κάτω από το πέπλο της φαντασίας.

Η Θλίβια είναι ένας φανταστικός κόσμος, στον οποίο οι ίδιοι οι Θεοί είναι προσιτοί, καθώς πρόκειται για παντοδύναμους μάγους. Όλοι οι κάτοικοι της Θλίβια είναι τα δημιουργήματα των μάγων. Ένας όμως από αυτούς, ο Ερού, είναι το μόνο δημιούργημα που διαθέτει ελεύθερη βούληση, εξ’ ου και αποτελεί την ραχοκοκαλιά της αφήγησης.
Η ιδιότητά του αυτή θα δώσει το εναρκτήριο λάκτισμα, καθώς θα αναζητήσει τον δημιουργό του. Η αναζήτησή του λαμβάνει τον χαρακτήρα της κλασσικής αναζήτησης του ήρωα στο fantasy, ο οποίος για να φτάσει στον προορισμό του έχει να περάσει από δοκιμασίες, να αντιμετωπίσει ίντριγκες, πάθη και προδοσίες, και να δώσει αμέτρητες μάχες.

Σ’ αυτό το σημείο, με αφορμή της μάχες, να πω πως ο συγγραφέας καταφέρνει να κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη σε όλη την πορεία της πλοκής. Αυτό το κατορθώνει είτε με την καταιγιστική δράση είτε αλλάζοντας επιδέξια ύφος γραφής, είτε παίζοντας με τις προσδοκίες του αναγνώστη, κρύβοντας κάθε τόσο ένα αναπάντεχο twist ανά λίγες σελίδες. Η παραστατικότητα και η ζωντάνια της αφήγησης, οι λεπτομέρειες στις μάχες και ο ποικίλος χρωματισμός των περιγραφών δίνουν στο κείμενο ανάσα και γρήγορο ρυθμό.

Πρόκειται στην ουσία για ένα ψηφιδωτό από χαρακτήρες, ιστορίες και περιπέτειες. Ο Ερού, θα αλλάξει πολλούς ρόλους και θα συναντήσει πολλά πλάσματα που καθένα έχει μια προσωπική ιστορία να διηγηθεί και μια διαφορετική εικόνα της Θλίβια να ξεδιπλώσει, δίνοντας έτσι στον αναγνώστη την ευκαιρία να συνδεθεί ακόμα περισσότερο με την ιστορία.

Ωστόσο, ο ρυθμός επιταχύνεται ακόμα περισσότερο με την εμφάνιση των ανταγωνιστών, οι οποίοι πέρα από το επίπεδο της σύγκρουσης, λειτουργούν και σε επίπεδο συμβολικό.

Προσωπικά απόλαυσα πάρα πολύ το κομμάτι που ο Ερού περνά ως στρατιώτης, ενώ ένα άλλο σημαντικό στοιχείο που μου έκανε θετική εντύπωση, και είναι παρόν από την αρχή μέχρι το τέλος του βιβλίου, είναι η σχέση του χαρακτήρα με το Θείο.
Όπως και ο Ερού, έτσι και το Θείο περνά από πολλά στάδια που είναι συνυφασμένα με την σταδιακή αλλαγή και ωρίμανση του ήρωα.
Ξεκινάει από την απομυθοποίηση για να καταλήξει στη συνειδητοποίηση πως το θείο είναι στην ουσία η πίστη σε μια ιδέα που κρύβεται μέσα στον κάθε άνθρωπο και μπορεί να βρει αντίκρισμα μέσα από τον έρωτα και την αγάπη προς κάποιον άλλο, αλλά και μέσα από την κατανόηση και αποδοχή του ίδιου μας του εαυτού.

Δεν είναι εύκολο να πιάσεις ένα θέμα τόσο μεγάλο όσο η σχέση του ανθρώπου με τον θεό και να κατορθώσεις να το χειριστείς μέσα από μια γρήγορη πλοκή.
Ωστόσο, ο Αντώνης το κατορθώνει: πραγματεύεται ένα τόσο σημαντικό θέμα χωρίς να χαθεί σε φιλοσοφικά μονοπάτια κάνοντάς το μέρος μιας ολοζώντανης ιστορίας και πλοκής. Σύμφωνα με κάποιους, αυτός είναι και γενικά ο στόχος του fantasy. Χρησιμοποιεί τη φαντασία για να καταπιαστεί με θέματα κοσμικών διαστάσεων.
Άλλωστε η αναζήτηση αυτών των θεμάτων είναι και αυτή που προσδιορίζει τον άνθρωπο. Κι ο άνθρωπος είναι το τελευταίο στοιχείο στο οποίο θέλω να σταθώ.

Ο Ερού δεν είναι άνθρωπος, εκφράζει όμως στην εντέλεια την ουσία του ανθρώπου! Πλάστηκε με ανθρώπινες αρετές και αδυναμίες. Αυτό που τον ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα πλάσματα της Θλίβια είναι πως έχει ελεύθερη βούληση.
Και για μένα, αν υπάρχει κάτι που τον διαχωρίζει κι από τους ανθρώπους, είναι η επίγνωση του πλάστη του, κάτι που τον καθιστά πραγματικά ελεύθερο και ικανό να ξεπεράσει τον εαυτό του και να αγγίξει τη γαλήνη. Είναι ελεύθερος και ανεξάρτητος να αναζητήσει μόνος του τις απαντήσεις που χρειάζεται.

Στην ουσία, αυτό που αποκόμισα στο τέλος, είναι ότι το βιβλίο στο σύνολό του εξερευνά τις δυνατότητες της ανθρώπινης φύσης. Δίνει ένα αισιόδοξο μήνυμα σε όσους ξεχνούν πως ο άνθρωπος δεν είναι ικανός μόνο για τα χειρότερα, αλλά και για τα καλύτερα. Δίνει μια απάντηση σε όσα καταλογίζουμε κατά καιρούς στο είδος μας, ξεχνώντας τα καλά που μας έφεραν ως το σημείο αυτό.
Κι αυτό έρχεται να μας το θυμίσει ο Ερού καθώς διασχίζει έναν κόσμο γεμάτο προκλήσεις, για να ανταποκριθεί τελικά στη μεγαλύτερη από όλες, να βρει τον εαυτό του πέρα από την Γη των Θεών.

Σημείωση: ευχαριστώ θερμά την Δήμητρα Νικολαϊδου για την πολύτιμη βοήθεια της στην σύνθεση της παραπάνω ομιλίας.