Ενυδρία: το 13ο υπόγειο

Μόλις τελείωσα το 13ο υπόγειο του Βαγγέλη Μπέκα, εκδόσεις Μπαρτζουλιάνος, και μπορώ να πω πως το διάβασα μέσα σε δύο ημέρες. Σαφέστατα λοιπόν, ήταν ένα βιβλίο που δεν σε άφηνε να το αφήσεις. Ένα ταξίδι στον κόσμο της γενιάς των 700 ευρώ, που δε μου φάνηκε να απέχει και πολύ από το αδιέξοδο στο οποίο έχουν περιέλθει αρκετοί από εμάς, περισσότερο βέβαια σε ένα αλληγορικό επίπεδο.


Το βιβλίο είναι γεμάτο από ωμές εικόνες που αγγίζουν ευαίσθητες χορδές και αναγκάζουν σχεδόν τον αναγνώστη να αναρωτιέται αν είναι γραμμένο για τον ίδιο. Ωστόσο, η κινηματογραφική αφήγηση που σε γενικές γραμμές επέτρεπε στον αναγνώστη να αναπνέει, μερικές φορές γίνονταν υπερβολικά προφανής και κοφτή, δίνοντας την αίσθηση πως θα προτιμούσε να το βλέπει στον κινηματογράφο κι όχι να το διαβάζει. Επίσης, κάτι άλλο που δεν εκτίμησα ιδιαίτερα είναι πως ο κεντρικός γυναικείος χαρακτήρας παρουσιάζεται απλά ως μια πεντάμορφη καλλονή την οποία όλες οι γυναίκες θα ζήλευαν και τίποτα παραπάνω. Η ρηχότητα των γυναικών σχεδόν με αηδίασε, ενώ τα νεύρα μου τσιτώνονταν κάθε φορά που επαναλαμβάνονταν το μοτίβο πεντάμορφο αβοήθητο-πλην άβουλο- εν δυνάμει τσουλάκι που η κακή κοινωνία το έριξε αλύπητα στα τάρταρα!
Σαν ιδέα λοιπόν ήταν απολαυστική, και σαν εκτέλεση ήταν ενδιαφέρουσα. Με ανακούφισε η τόλμη της γραφής και των εικόνων του κυρίου Μπέκα, και μου θύμισε πώς είναι να ασφυκτιώ. Μπορεί η αποστασιοποιημένη του αφήγηση να μην επιτρέπει στον συγγραφέα να είναι αρκετά διεισδυτικός, αλλά έτσι δίνει στον αναγνώστη την ευκαιρία να γίνει ο ίδιος.