Μια Μπαλαρίνα στην Ενυδρία

γράφει η Βάγια Ψευτάκη

Οι άσχημες μέρες, μωβ θα τραγουδήσουν, σαν την βροχή.
Διαρκώς θα πέφτουν κι όλοι θα ‘μαστε εδώ, με παλιές τρύπιες ομπρέλες prada.
Θα πέσουν όξινες στα σπίτια από αλουμίνιο, θα βρωμίσει ο αέρας μετάλλαξη και θα γίνει η γη λάσπη.
Οι άσχημες μέρες έρχονται.
Μην γελιέστε, απ’ τον αέρα, που έχει κοπάσει.


Αυτή εδώ η μικρή μπαλαρίνα με τα τούλια,
Τον εαυτό της έχει χάσει,
την ισορροπία της, κι όλο πέφτει.
Τρώει πίτσες και γατόγυρους, και βλέπει μόδα σε κανάλια.
Οι μπαλαρίνες όμως, είναι πλασμένες για χορό.
Κι αυτή, όλους εμάς φοράει,
δεμένους μας κρατάει, στα σκληρά της παπούτσια.
Όταν η μουσική πάρει στροφές, όλοι θα μάθουν ποιό κομμάτι ξέρει να χορεύει.
Ακόμα και χοντρή, αυτή εκεί, θα δείτε, θα τα καταφέρει.
Φοράει δαντέλες στα χέρια της και κορδέλες στα μαλλιά της.
Είναι όμορφη κι άσχημη μαζί, κάτι απόλυτο απλώνει η θωριά της.
Είναι μια μούσα, χωρίς καρδιά.
Είναι μια εύθραυστη μπαλαρίνα,
από κρύσταλλο φίνο, ακριβό, που λαμποκοπάει.
Η αρμονία της, η απαλή κίνηση των χεριών της, τα πιο εξαγριωμένα πλήθη ημερεύει.

Στις άσχημες μέρες που θα ‘ρθουν, όλοι θα έχουν μαγευτεί απ’ τον χορό της.
Είναι η μούσα, χωρίς καρδιά, που λικνίζεται πάντα με ζωηράδα.
Είναι ο ρυθμός ο ίδιος της βροχής.
Είναι η ίδια η λιακάδα.